เมียเก็บอาจารย์ปรัชญ์

"พุดรู้ใช่มั้ยว่าผมชอบนอนกับพุด แต่ไม่ได้อยากมีพันธะอะไรด้วย”

“เราแค่เอากันเพื่อรอวันที่คนที่ผมรักกลับมา และพุดก็แค่ชดใช้ความเหี้ยห่าที่พุดทำกับชีวิตผมเอาไว้”

เป็นประโยคสั้นๆ ที่ทำให้พุดพิชญาสำเหนียกไปถึงแก่นกระดูก 

"ค่ะ พุดรู้"

เรื่องระหว่างเธอกับปรัชญ์ มันก็เริ่มต้นและมีอยู่เท่านี้

“น่ารักมาก”

คนใจร้ายก้มลงมาแกริมฝีปากอ่อนหวานเป็นการให้รางวัล พร้อมกันนั้นก็เสือกสาวลำรักเข้ามาหา

“ระหว่างเราให้มันเป็นแค่เรื่องคนเกลียดขี้หน้าที่บังเอิญได้มาปี้กันอ่ะดีแล้ว”

"อึก..."

“อย่าให้เด็กคนไหนต้องซวย เกิดมาจากน้ำเงี่ยeของผู้ชายที่เกลียดแม่เขาชิบหาย แถมคงต้องกลายเป็นผัวคนอื่นในอนาคตแบบผมเลย”